عفونت‌ های رحمی یا عفونت‌های مرتبط با رحم، به هر نوع التهابی که رحم را درگیر کند، اطلاق می‌شود.

رحم  قسمتی از سیستم تناسلی زنانه است که نقش مهمی در باروری و نگهداری جنین دارد.
عفونت‌ های رحمی می‌توانند از طریق عوامل عفونی مختلفی ایجاد شوند، از جمله باکتری‌ها، ویروس‌ها، قارچ‌ها . بیشترین علت عفونت‌های رحمی، باکتری‌ها هستند، به خصوص باکتری‌هایی که به صورت طبیعی در محیط دهانه رحم و واژن زنان حضور دارند. اما وقتی این باکتری‌ها به علت تغییر در تعادل‌های محیطی یا ضعف سیستم ایمنی بدن، به میزبانی رحم حمله کنند، می‌توانند عفونت‌ های رحمی را ایجاد کنند.

عفونت‌ های رحمی می‌توانند علائم و عوارض مختلفی داشته باشند، از جمله ترشحات واژنی غیرعادی، خارش و سوزش در محل تناسلی، درد شکمی، تب و تپش قلب. 

عفونت‌ های رحمی می‌توانند به صورت زیر تقسیم‌بندی شوند:

1. التهاب رحم (Endometritis): در این نوع عفونت، لایه داخلی رحم که به عنوان اندومتریوم شناخته می‌شود، التهاب می‌گیرد. عفونت ممکن است از طریق عمل جراحی رحم، اعمال زایمان، سقط جنین یا از طریق عفونت دیگری در بدن وارد شود. علائم شامل ترشحات واژنی غیرعادی، خونریزی بین دوره‌های قاعدگی، درد شکمی و تب می‌شوند. درمان این نوع عفونت با مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها صورت می‌گیرد.

2. عفونت لوله رحم (Salpingitis): در این نوع عفونت، لوله‌های فالوپ که از تخمدان به رحم متصل می‌شوند، التهاب می‌گیرند. این عفونت معمولاً ناشی از عفونت باکتری‌هایی است که از واژن وارد لوله‌های فالوپ می‌شوند. علائم شامل درد شکمی شدید، تب، ترشحات واژنی غیرعادی و خونریزی بین دوره‌های قاعدگی می‌شوند. درمان این نوع عفونت نیز با مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها انجام می‌شود.

3. آبسه رحمی (Pelvic Inflammatory Disease – PID): این نوع عفونت شامل التهاب رحم، لوله‌های فالوپ و بافت‌های اطراف رحم است. آبسه رحمی معمولاً ناشی از عفونت باکتری‌هایی است که از واژن وارد سیستم تناسلی زنانه می‌شوند. علائم شامل درد شکمی شدید، تب، ترشحات واژنی غیرعادی، خونریزی بین دوره‌های قاعدگی و درد در هنگام رابطه جنسی می‌شوند. درمان آبسه رحمی شامل مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها است.

عفونت‌ های رحمی بدون درمان مناسب ممکن است عوارض جدی داشته باشند، از جمله عقیمی، عفونت‌های تناسلی مکرر، خارش مزمن و درد مزمن در منطقه تناسلی. 

به‌طور کلی، تأثیر عفونت های رحمی بر روی ناباروری عبارتند از:

1. تخریب ساختارهای تناسلی: عفونت‌ های رحمی می‌توانند باعث تخریب بافت‌ها و ساختارهای تناسلی زنانه شوند. این شامل لایه داخلی رحم (اندومتریوم)، لوله‌های فالوپ و تخمدان‌ها است. اگر بافت‌ها آسیب ببینند، میزان موفقیت جراحی درمان تخمدان‌ها و لوله‌های فالوپ کاهش می‌یابد و احتمال باروری کاهش می‌یابد.

2. نارسایی تخمدان: عفونت های رحمی می‌تواند به تخمدان‌ها صدمه برساند و منجر به نارسایی تخمدان شود. این به معنای عدم یا کاهش تخمک‌گذاری منظم و صحیح است. در نتیجه، احتمال باروری کاهش می‌یابد.

3. تغییر در محیط تناسلی: عفونت‌های رحمی می‌توانند تغییراتی در محیط تناسلی زن ایجاد کنند. این شامل تغییر در pH و تعادل باکتریایی واژن است که می‌تواند به کاهش کیفیت محیط تناسلی و اختلال در رشد و حرکت اسپرم منجر شود.

4. خلق عوارض مترقی: عفونت‌ های رحمی می‌توانند عوارض مترقی را ایجاد کنند که می‌تواند به ناباروری منجر شود. به عنوان مثال، آبسه رحمی می‌تواند باعث بستری شدن و انسداد لوله‌های فالوپ شود که تخمک‌ها را از ورود به رحم مانع می‌کند.

عفونت‌ های رحمی می‌توانند تأثیر قابل توجهی بر روی ناباروری داشته باشند. در واقع، عفونت‌ های رحمی می‌توانند علت مستقیم یا غیرمستقیم ناباروری در زنان را شکل دهند. این تأثیرات عمدتاً به نوع و شدت عفونت، مدت زمان طولانی بیماری و درمان مناسب آن بستگی دارد.

با درمان مناسب عفونت‌ های رحمی، برخی از تأثیرات منفی بر روی ناباروری ممکن است بهبود یابند. بنابراین، در صورت بروز علائم مشکوک و شک در وجود عفونت های رحمی، بهتر است به پزشک مراجعه کنید تا تشخیص دقیقی بگیرید و درمان مناسبی دریافت کنید.