فیبروم ها توده های خوش خیمی هستند که داخل یا روی دیواره رحم ایجاد می شوند ، این توده ها غیرسرطانی بوده و  بیشتر در سنین 50 تا 60 سالگی شیوع می یابد ، با این حال در خانم هایی با محدوده سنی 40 تا 45 سالگی نیز دیده می شود. اکثر فیبروم ها بدون علامت هستند و نیازی به درمان ندارند ، اما در صورتیکه سایز میوم بزرگ شود علائمی همچون کم خونی ، دوران قاعدگی دردناک و خونریزی های سنگین ، یبوست شدید ، درد در زمان نزدیکی ،  فقر آهن شدید ، دردهای شکم و لگن و پایین کمر ، تکرر ادرار ، عفونت های ادراری، تورم شکم همراه احساس فشار در پایین شکم و … به همراه دارد.

فیبروم ها براساس ویژگی ها به انواع مختلف تقسیم می شوند :

• فیبروم داخلی : فیبروم هایی که در دیواره عضلانی رحم ایجاد می شوند و منجر به بزرگی و کشیدگی رحم می گردند.
• فیبروم ساب سروز : فیبروم هایی که در قسمت خارجی رحم ایجاد می شوند که منجر به بزرگ شدن یک سمت از رحم می گردند.
• فیبروم ساقه دار ( پدانکولی) : همانند فیبروم ساب سروز است ، با این تفاوت که شکل آنها باریک و دراز است.
• فیبروم ساب موکوزال : فیبروم هایی هستند که در سمت میومتریوم ( سطح میانی ماهیچه رحم) ایجاد می شوند و منجر به درد و خونریزی های زیاد دوران پریودی می گردند.

از جمله دلایل ابتلا به فیبروم رحمی می توان به موار زیر اشاره کرد :

• برهم خوردن تعادل هورمون ها ، مخصوصا هورمون استروژن و کمبود پروژسترون
• عدم مصرف کافی میوه و سبزیجات
• اضافه وزن : تولید هورمون استروژن به وسیله چربی ها منجر به رشد فیبروم ها می شود.
• استرس : لازم به ذکر است که استرس منجر به افزایش هورمون کورتیزول شده درنتیجه منجر به افزایش ترشح قند از کبد و عضلات بزرگ می شود لذا افزایش قند نیز منجر به افزایش انسولین شده که رشد فیبروم ها را تشدید می کند.
• ژنتیک و سابقه خانوادگی
• افزایش فشار خون
• پیشگیری از بارداری با روش های داخل رحمی

بر اساس تحقیقات صورت گرفته بر روی علل ناباروری ، حدود 5 الی 10 درصد از خانم های نابارور دارای فیبروم هستند و وجود فیبروم دلیل 1 تا 4/2 درصد علل ناباروری است. در واقع می توان گفت فیبروم هایی که داخل حفره رحمی هستند و دارای اندازه بسیار بزرگ با قطر حدودی 6 سانتی متر هستند و یا فیبروم هایی که در بدنه رحم هستند می توانند منجر به ناباروری شوند. به عبارتی این نوع فیبروم ها منجر به ایجاد اختلالاتی در روند لانه گزینی جنین و همچنین لقاح اسپرم با تخمک شده و درنتیجه ناباروری را به همراه دارد.

به طور کلی می توان گفت وجود میوم در موارد زیر منجر به ناباروری خانم ها می شود :

• حالتی که میوم درون حفره رحم رشد کند و منجر به کوچک و تنگ کردن اندازه حفره رحم شود.
• در حالتی که میوم در بافت عضلانی یا به عبارتی در دیواره رحم رشد کند و مانع لانه گزینی جنین شود.
• میومی که اندازه بزرگتر از 6 سانت باشد.
• در حالتی که میوم منجر به تغییر شکل دهانه رحم شود.
• در حالتی که وجود میوم منجر به بسته شدن لوله های فالوپ شود و در نتیجه در لقاح اسپرم با تخمک اختلال ایجاد می شود.
• همچنین بعضی از میوم ها منجر به ایجاد اختلال در خونرسانی دیواره رحم شده و عدم خونرسانی منجر به کاهش ضخامت دیواره داخلی رحم می شود که در این حالت منجر به مشکلات لانه گزینی و یا سقط جنین می شود.

لازم به ذکر است ، جهت تشخیص فیبروم رحم بلافاصله پس از پایان قاعدگی ، از سونوگرافی استفاده می شود که در آن از امواج صوتی با فرکانس بالا استفاده می وشد و تصویر درون رحم رو صفحه مانیتور نمایش داده می شود.

از جمله راه های درمان فیبروم رحم شامل :

• درمان دارویی : با استفاده از مصرف پروژستین ها خونریزی رحمی به حداقل می رسد و از طریق مصرف داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی درد ناشی از وجود فیبروم ها کاهش می یابد ، همچنین استفاده از آمپول دیفرلین یا دکاپپتیل منجر به کاهش سایز میوم شده . البته باید درنظر داشت که بسته به نوع فیبروم و میزان رشد آن داروهای متنوعی جهت جلوگیری از رشد و درمان آن توسط متخصص زنان تجویز می شود.لازم به ذکر است که مصرف داروها می تواند منجر به کاهش علائم فیبروز رحمی و جلوگیری یا کاهش روند رشد آنها گردد ، این درحالی است که درصورتیکه بیمار مصرف داروها را قطع کند ، بافت فیبری مجددا رشد خواهد کرد.

• جراحی : درصورتیکه سایز میوم ها بزرگ باشد، متخصص پیشنهاد می دهد میوم ها را جراحی کند : در این حالت چند جراحی برای رفع فیبروم وجود دارد : 

• برداشتن بافت میومی (میومکتومی ).
• بریدن رگ هایی که به بافت میومی خون رسانی می کنند (آمبولیزاسیون ).  
• برداشتن کامل رحم (هیستروسکوپی).