خراش آندومتر یکی از روش های افزایش شانس موفقیت در IVF است. در روش IVF ، پس از مرحله انتقال جنین، جنین باید خود را به داخل آندومتر (پوشش دیواره داخلی رحم) بچسباند و برای وقوع بارداری، لانه‌گزینی کند. حدود ۷۰ الی ۸۵٪ جنین‌های منتقل شده، موفق به لانه گزینی نمی‌شوند. اخیراً مراکز ناباروری، استفاده از روش خراش اندومتر را برای افزایش شانس موفقیت در IVF انجام می دهند. انجام این روش مشابه نمونه گیری تست پاپ اسمير بوده و بسیار ساده می باشد. خراش آندومتر ، شامل يك خراش سريع و سطحی در دیواره رحم با ابزاری مخصوص ( پایپل ) در يك زمان مشخص از سیکل قاعدگی (روز ۲۱ سیکل) و قبل از شروع درمان های دارویی IVF است. در واقع خراش آندومتر، واکنش التهابی را در قسمت داخلی رحم ایجاد می کند و در نتیجه گلبول های سفید، فاکتورهای رشد و مواد شیمیایی خاصی و سیتوکین‌ها برای کمک به ترمیم خراش آزاد می شوند. فاکتورهای رشد و سیتوکین‌ها در لانه‌گزینی و رشد رویان و جفت نقش مؤثری دارد. احتمال موفقیت باروری زنانی که یک ماه پیش از دورۀ IVF خود، این تست ۱۵ دقیقه‌ای خراش آندومتر را انجام می‌دهند دو برابر زنان دیگر است. بیشترین کاربرد خراش آندومتر در مورد زنانی است که با وجود کیفیت خوب تخمک‌ها، یک یا چند دورۀ ناموفق IVF داشته‌اند.
خراش آندومتر برای بیمارانی که سن آنها بالاست و به دلیل غیرطبیعی بودن رویان از نظر ژنتیکی یا کیفیت پایین رویان در دوره‌های قبلی IVF خود موفق نبوده‌اند، ممکن است موفقیت‌آمیز نباشد. در این موارد توصیه می‌شود پیش از انجام خراش آندومتر، آزمایش ژنتیک پیش از لانه‌گزینی جنین انجام شود تا متخصص از کیفیت و سلامت ژنتیکی رویان مطمئن شود. با مشاورۀ پزشک خود می‌توانید از این موضوع که خراش آندومتر گزینۀ خوبی برای شماست یا خیر آگاه شوید.
